Jakoś mnie naszła dziwna ochota ostatnio, by wrócić w to samo miejsce, w którym już jakiś czas temu fotografowałem przeprawę rędzińską.
O tyle fajnie, że dopisały chmurki i pora dnia – więc można było myśleć o kolorze (akurat kształt chmur gryzł się z samym pylonem).
Myślę, że było warto.
Kurczę, niby mało roboty, a cały czas czymś się zajmuję. Jak nie rakieta, to RO, jak nie RO, to jakieś inne pierdoły. Co robić… Zawsze można spać.
Ostatnimi czasy próbowałem zrealizować swój plan uchwycenia Przeprawy Rędzińskiej z tej najpiękniejszej perspektywy – pod samym pylonem. Ile to się nie najeździłem na rowerze, żeby nie znaleźć dojścia do choćby jakiegoś przejścia ewakuacyjnego, czy kawałka balustrady – niestety. De facto nie ma możliwości by bliżej pylonu dostać się czy pieszo, czy rowerem. Jedyna opcja to wjechać tam po prostu przejazdem autem – co niestety wiąże się z nieciekawą perspektywą i dosłownie ułamkami sekund na zrobienie zdjęcia (i tak trzeba by mieć jakiś szyberdach). Niemniej – postanowiłem nie zaprzepaszczać całego, kliku-godzinnego wyjazdu i uplasowałem swoje cztery litery na możliwie bliskim od obiektu wzniesieniu. Rozstawiłem statyw, przyczepiłem 300-tkę i i próbowałem zgrać dobrze kompozycję zdjęcia. Swoją drogą ten most z tej perspektywy bardzo nasuwał mi skojarzenia do samego Wrocławia, z racji jego obecnej (tu na zdjęciu) formy, która po odwróceniu wyglądałaby jak rzeczone W z logo Wrocławia. Niemniej – abstrahując już od jakichkolwiek korelacji ze spotykanymi przeze mnie obiektami (samo to skojarzenie wydaje mi się już odpowiednio dziwaczne, by znowu uznać mnie za wariata) – wracam do kompozycji zdjęcia. Kluczowym wydało mi się sparowanie lin pylonu z rogami kadru – jakiekolwiek kadrowanie nigdy nie wchodziło u mnie w grę. Myślę, że uzupełniając jednocześnie dolną podstawę o pewną ciągłość kształtu – utrzymujemy stabilną podwalinę kompozycji. Natomiast sam kreowany kształt trójkątów poprzez liny (zgodnie z teorią Gestalt) dodaje obrazowi (oczywiście to tylko i wyłącznie moje zdanie) pewnego rodzaju solidności i regularności formy. Klasyczny kompozycyjnie obraz – czyli to, co lubię najbardziej (no, może oprócz minimalistycznych surrealistów ;p).
Świat Wykreowany... 