Zatrzymać Czas!

EDIT: Zmieniam zdjęcie, gdyż poprzednie przestało mi się podobać 🙂

A ten czas dalej biegnie… Człowiek nie może znaleźć chwili wytchnienia w codzienności, która go otacza. Przez natłok schematyczności zapominamy dostrzegać tego, co się dzieje wokół nas. I to przecież w każdym tego słowa znaczeniu, nie tylko w samej fotografii, do której się odwołuję.

Bo przecież spójrzmy na ideę podróży – ludzie wkładają ogrom wysiłku w zgromadzenie kapitału na eskapadę, by wybrać się w odległe miejsce… Do tubylców. A Ci tubylcy, to przecież te same szaraki, z którymi się spotykamy każdego dnia, tyle, że w innym kontekście. I cóż w takim razie ciągnie nas do podróży, do „odkrywania” nieznanych nam bliżej światów?

Nasze życia…

Nie mogę od dłuższego czasu pogodzić się z tym, że najpiękniejszy okres mojego, a zarazem naszego (przyjaciół) życia, tak szybko przemija… Ta radość wypełniająca każdą chwilę, w którą wkładamy tyle serca i nadziei, by potem zbierać wspólnie, nawzajem, zwielokrotnione plony naszej młodości… Nie chce się wierzyć w śmierć. Że to wszystko kiedyś przeminie, zniknie. Ta potęga uczuć, potrafiąca natchnąć masy drewnianych ludzi, a która siedzi tylko w nas i czeka na okazję do uzewnętrznienia samej siebie…

A czas… On ciągle gna… Jakże szczęśliwy jestem, mogąc zatrzymać go w miejscu… Zatrzymać go pasją tworzenia, miłością do przyjaciół, wzruszeniem… Tak, przyjaciele…. Nawet nie jestem w stanie wygospodarować w swoim umyśle słów, które by wyrażały to ,ile dla mnie znaczą… Bez nich przecież to wszystko nie ma sensu…

Świat Wykreowany – Wolność Słowa

Kolejne zdjęcie z serii „Świata Wykreowanego”, moich ulubionych.

Myślę, że kluczowe w tej fotografii jest odwołanie się do emocji odbiorcy. Zdjęcie potrafi budzić zarówno niepokój, jak i fascynację. Chciałem w fotografii przekazać tak bliskie mi uczucie fanatyzmu, niezrównoważenia i niepoczytalności… Kluczem do jej wykonania był minimalizm zarówno kadrowy, jak i oświetleniowy. Uwielbiam zdjęcia, w których zawarte są jedynie rzeczy niezbędne. De facto okazuje się wręcz, że w dobie „przegadanych” fotografii, zawierających w sobie wszystko, wliczając w to zupełnie abstrakcyjny zakres tonalny zdjęcia, fotografiami, które naprawdę oddziałują na widza w sposób dogłębny – są właśnie ograniczone do minimum kompozycje.

Na samym zdjęciu – praktycznie nie jest możliwym skupienie wzroku na czym innym, niż na „twarzy” modelki, której nie ma…

Czerń i Biel

Wbrew pozorom w krajobrazie bardzo wielu fotografów skłania się w kierunku czerni i bieli.

Wyodrębnia się wtedy kształt i formę, spośród krzyku koloru. Pozwala to na dogłębniejsze kontemplowanie różnic tonalnych, odciągnięcie wzroku ze spraw mniej ważnych, jak również na samo zwrócenie uwagi na istotę sprawy. Sam proces wyłącza jednocześnie udział błędów naszego mózgu w odbiorze…

Niestety, sam proces jest ostatnimi czasy nader często nadużywany, na co często zwracam uwagę. Przejście w czerń i biel, jest teraz drogą ucieczki przed źle naświetlonym, nieciekawym zdjęciem – i tu pojawia się podstawowy błąd! Fotografia monochromatyczna

Zabawa ze światłem

Dzisiaj umieszczę może trochę estetycznej sztampy.

Podejrzewam, że niemalże każdy, kto jest głębiej zaangażowany w fotografię próbował tego typu zdjęć. Zabawy z papierosami, kadzidłami, palącym się drewnem itp. to temat często powtarzający się, a jego powszechność spowodowana jest wyjątkową dostępnością takich materiałów, wrodzoną fascynacją człowieka do kształtów „abstrakcyjnych”, jak i również bardzo dużą estetyką takich prac.

De facto samą fotografię wykonałem jeszcze podczas moich pierwszych zabaw z aparatem.